บางเวลาที่เหงาของสาวโสด

หลายครั้ง ในชีวิตประจำวันที่รีบเร่งของเรา
เท้าที่เดินแกมวิ่งไปตามท้องถนน
แทบจะไม่เปิดโอกาสให้เรา หยุดมองสิ่งใด
มีเพียงจุดหมาย และนาฬิกาบนข้อมือ
ที่ถูกสายตาชำเลือง

แต่ทว่าในวันที่โลกหมุนช้า...

หลายครั้ง เวลาที่เราก้าวเดินไปตามท้องถนน
ท่ามกลางผู้คนมากมายรอบกาย
แต่เรา กลับรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่เพียงลำพังคนเดียว
คู่รักหลายคู่ เดินจูงมือ หยอกล้อเล่นหัวกันอย่างสนุกสนาน
ผ่านหน้าเราไป...


แต่เมื่อเราหันมองข้างกายตนเอง
กลับพบแต่เพียงความว่างเปล่า


ในยามที่อากาศครึ้ม ท้องฟ้าสีขุ่นมัว
ด้วยเมฆดำที่เคลื่อนกายมาโอบล้อม
พายุแรงพัดโหมกระหน่ำ
เรานั่งมองสายฝนโปรยเม็ดขาว
พรั่งพรูลงมาตกกระทบ เปื้อนบานกระจกหน้าต่างใส


รู้สึกเจ็บลึกเหมือนถูกน้ำกรดของความเหงา
สาดเซาะลงไปที่เนื้อเยื่ออันอ่อนนุ่มของหัวใจ


แต่เมื่อม่านฝนขาดเม็ด สายลมพัดหมู่เมฆสลาย
หอมไอดิน และกลิ่นดอกไม้ระเหยต้องนาสิก
แสงสว่างยามอรุณรุ่งทอประกายอ่อนหวาน
ก็พลันเคลื่อนเข้ามาปลอบโยนลูบไล้หัวใจให้เบิกบาน
แทนที่ความเหงา

ชีวิตก็เป็นดังนี้
โศกเศร้ากำสรวล อาดูร อ้างว้าง
หัวเราะ ร่าเริง แจ่มใส

หมุนเวียนเปลี่ยนสลับไปไม่คงที่

ในขณะที่ใครบางคนกำลังเหงาเพราะไม่มีใคร
แต่บางคนกลับกลัดกลุ้มรำคาญคนเคียงข้าง
เฝ้าแสวงหาเพียงอิสรภาพ

แต่ทั้งนี้ สภาวะอารมณ์ทั้งมวลของคนทั้งหลาย
ก็เฉกเช่นเมฆน้อย ที่ลอยเลื่อนผ่านเข้ามา
แตะคลุมจิตของตน...
และจะเคลื่อนผ่านไปในไม่ช้านาน

ถ้าเราไม่อาจยึดปุยเมฆ มากอดเก็บข้างกาย
เช่นเดียวกับที่ไม่อาจยึดจิตใครเป็นที่พึ่งพิงพนัก

หน้าที่ของเราคือ มองดู
อยู่กับปัจจุบันที่นี่ ไม่วิ่งตามเมฆ
สร้างที่พึ่งอันมั่งคงจากภายในของจิตเราเอง
ทำกิจที่พึงทำ อย่างดีที่สุด
ให้สมควรแก่กำเนิดของภพชาติมนุษย์

โลกก็เป็นเช่นนี้

แม้ปราศจากซึ่งคนรัก หรือมีใครแนบกายพร้อม

ที่สุดแล้ว...
ชีวิตเราก็เริ่มต้นและสิ้นสุดลงด้วยลมหายใจของตนเอง



โดย MAYRIN

บทความจาก.. http://www.dlitemag.com

นู๋เป็นบ่อย ๆ ค่ะ อารมณ์นี้ อิอิ

ดีใจ ที่เข้ามาอ่านนะคะ . . .

น้องโอ๋ . . คุงพี่นึกว่า . . อามิตา ทาทายัง ซะอิก . . เอิ๊กกก ก ก . .

Sweety_Icy พิมพ์ว่า:

เข้าห้องพระ แล้วมันหนาวๆ ร้อนๆ ยังไงไม่รุ้อะเจ้ๆๆ หุๆ

ไอซ์ . . แม่ตัวดี!!! เด๋วพี่เอาข้าวสารเสกสาดซะเรยนี่ . . คิ คิ

ไล่ของออกจากตัว . .

ไม่ค่อยมีเวลาเหงาเลยแฮะ
ลองนึกถึงตัวเองเล่นๆ สมัยก่อนเวลาอยู่คนเดียว แล้วมีลมหนาวพัดมา
ก็จะรู้สึกว่าเราชอบอากาศแบบนี้ ช่วงเวลาแบบนี้ แต่ก็ไม่เหงา
แค่อาจจะคิดถึงเรื่องเก่าๆ คนเก่าๆ ไรงี้ พอเป็นกระสัย
ถ้าอยากร้องไห้ ก็ร้อง ร้องเสร็จแล้วไปทำอย่างอื่นต่อ

สรุปว่าน้อยมากที่จะนั่งเฉยๆ อ่ะค่ะ อย่างน้อยต้องมีหนังสือซักเล่ม
แล้วก็อ่านๆๆๆ พอไม่มีอะไรให้อ่าน ก็ยังมีหนังที่ยังไม่ได้ดู
มีเรื่องที่ยังไม่ได้ทำเยอะมากๆๆ เลยไม่มีเวลาเหงาเลย
ยิ่งเดี๋ยวนี้มีลูก ยิ่งหมดเวลา แป่วแป่ว

ตอนนี้นอนห้องเดียวกัน 4คน พ่อ แม่ ลูก ก่อนนอนเราจะนอนคุยกันบ่อยๆ เราบอกทุกคนเสมอว่า อีกหน่อยเราก็ไม่ได้อยู่กันแบบนี้แล้ว พอลูกโต ก็ต้องแยกห้องนอน แล้วแยกย้ายไป เรียน ไปทำงาน เราก็นอนกัน2คนนอนเหงาคิดถึงลูก พอเราแก่แล้วเราก็จะต้องนอนคนเดียวในสักวันหนึ่งที่เราตายจากกัน

เพราะฉะนั้นระหว่านี้ อย่าเจือกไปแอบนอนกะคราย...เข้าใจไหม

เริ่มต้นซะดีเลยนะ ยัยบี. .

อ้างอิงจาก :

ถ้าเราไม่อาจยึดปุยเมฆ มากอดเก็บข้างกาย
เช่นเดียวกับที่ไม่อาจยึดจิตใครเป็นที่พึ่งพิงพนัก

หน้าที่ของเราคือ มองดู
อยู่กับปัจจุบันที่นี่ ไม่วิ่งตามเมฆ
สร้างที่พึ่งอันมั่งคงจากภายในของจิตเราเอง
ทำกิจที่พึงทำ อย่างดีที่สุด
ให้สมควรแก่กำเนิดของภพชาติมนุษย์

ขอต่อด้วยคำสอนของพระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก
จากหนังสือ คิดถูก ดับทุกข์ได้

เรามีทั้งกรรมดี และกรรมชั่ว
วันนี้เราอาจทุกข์ แต่พรุ่งนี้เราก็อาจจะเป็นสุข
ทุกอย่างไม่แน่นอน ให้อยู่กับปัจจุบันตลอดเวลา
และทำให้ใจเป็นสุข อย่าลืมทำเหตุให้ดีตั้งแต่วันนี้
เพื่อผลที่ดีในวันนี้ และวันข้างหน้า

เรามีหน้าทีี่่รักษาข้อวัตร
และทำให้ดีที่สุดเสมอ...เท่านั้น
นอกจากนั้น เขาจะ "เป็นไปเอง"
ตามเหตุปัจจัยของเขา